Een aantal jaar geleden was het nog alleen voor de, wat in mijn ogen de freestyle elite van het kitesurfen is, weggelegd: Varen met boots. Lees mijn ervaring met het leren varen met boots wat ik schreef in maart 2017.
Edit februari 2019: Geen zin om te lezen? Luister de podcast!
Met boots
Tegenwoordig varen er steeds meer kiters met ‘schoenen’, ofwel boots. Tot verbazing de kiter die ik spreek op Schellinkhout. “Vaart dat nou lekker? Dat is toch een gedoe? Wat zijn de voordelen nou?”.
Deze voordelen kan ik uitleggen. Bijna net zo goed als dat ik de nadelen van het varen met boots kan uitleggen.
Daarom is geen reden
Devin Carroll (de broer van..) kon de voordelen het best uitleggen. Of eigenlijk vlakte hij de andere optie op een twintip uit. Door één statement te maken, namelijk: “Het is super gevaarlijk om tricks te doen met straps”. Ik wil de discussie op dat moment niet met hem aangaan. Maar het uitrekken/ verrekken van spieren doordat je vast zit bij een crash, lijkt mij bijvoorbeeld ook wel een risicootje. Op het moment dat ik hem spreek, zomer 2016 in Hood River (beter bekend als “The Gorge”) Oregon, vaar ik zelf ook met boots.
Hood River heeft een prachtige vlak water (choppy) spot genaamd “Hood River Event Site”. Als je ooit in de gelegenheid bent, ga daarheen!!
Het is er gezellig druk, de scenery is werkelijk waar fenomenaal (ja, echt ik gebruik dat woord en ik meen het) en de omstandigheden zijn fijn. De wind is ietwat gusty, maar het water is aangenaam en de wind staat in de zomermaanden vrijwel dagelijks goed aan (’s middags 25+ knopen).
Naast de event site ligt een kleine spot, welke aan de uitmonding ligt van de rivier die de naam geeft aan het dorp, ‘Hood River’ die weer ontstaan is op ‘Mount Hood’. Het water is er aanzienlijk kouder. Omdat deze spot iets meer ‘uit de wind’ ligt, is de wind er vaak iets minder hard maar wel vlageriger.
Ik wil héél graag kiten op deze spot. Waarom? Er liggen obstakels. Twee kickers en twee sliders waarvan er snel een derde bij zou komen.
Zonder boots kun je eigenlijk geen obstakels rijden. Het risico om uit een strap te schieten is te groot.
Daarnaast heb je het super directe gevoel met je board, waar boots voor zorgen, echt nodig als je meer wil doen dan over een kicker heen getrokken worden.
Omdat ik supernieuwsgierig ben (en vooruit, ook omdat ik de kitebabes op boots er ongelofelijk stijlvol uit vind zien), wil ik ook graag boots varen.
Om het te proberen, te ervaren… Maar ik vind ook nog steeds dat boots zijn weggelegd voor de pro-riders.
Daarom zoek ik een reden, en deze reden vind ik in de “Slider Project” in Hood River.
Mijn reden zijn de obstakels. De obstakels die ik alleen kan rijden, als ik met boots vaar.
Alle begin is moeilijk (en onhadig, eng, irritant en pijnlijk)
Ik merk dat het gevoel met mijn board compleet anders is. Veel directer. Maar ook zwaarder en harder. Ook vind ik het eng. Maar in Hood River (en omliggende spots) zijn er veel kiters die mij graag helpen en moed in praten. Íedereen vaart hier dan ook met boots. Zelfs meiden die net hun eerste backroll hebben geland… Daar vind ik ook iets van.
Het aantrekken van de boots is de eerste paar keren ronduit kut. Door de vlagerige wind valt mijn kite uit de lucht, het board plakt aan het zand, probeer ik het in het water drijf ik binnen no-time het midden van de Colombia river op. En die pottenkijkers van een Karolina Winkowska, Colleen Carrol en Annelous Lammerts helpen ook niet mee. Natuurlijk ben ik niet echt in de illusie dat ze op mij aan het letten waren maar ik ben absoluut niet graag de sukkel die ook zo nodig mee moest doen.
Na een aantal sessies gaat het aantrekken al soepeler. Het springen, front- en backrollen gaat verbazingwekkend goed. Ik ga hoger, harder en meer gepowerd. Dan is het tijd om uit te haken en ‘weer op het niveau te komen waar ik met straps was’. De minuten, uren, dagen verstrijken en ik kan mijzelf er niet toe zetten om gewoon een simpele raily in te zetten. Doodeng vind ik het.
Inmiddels heeft Ferry ook boots aangeschaft en natuurlijk vaart hij ermee alsof hij nooit anders gedaan heeft. Mooie sbend, kite laag… Hou op met me!
Ik wil dat ook! Dit blijkt de trigger te zijn om te vermannen. Ik haak uit, zet af. Raily. Niets aan. Nog een keer. Zelfde resultaat. Jezus, was ik hiervoor nou zo bang?!
Niet lang na dit moment gebeurt natuurlijk het onvermijdelijke. Een raily, switch landen en een poging tot een surface pass. Surface crash dus.
Omdat mijn board hapt op het moment dat ik de bar wil pasen val ik op mijn rug. Op zich niet super pijnlijk maar wat er dan gebeurt is wederom irritant en eng: Omdat mijn leash op mijn rug zit wordt ik naar achter en deels onder water getrokken. Met mijn straps was mijn board op dit moment al 3x uit geweest. Nu natuurlijk niet. Ik probeer mij om te draaien in het water. Dit kost zo’n beetje alle energie die ik in mijn lijf heb. Wat gaat dat zwaar. Ik doe vast iets fout. Ik trek de leash naar mij toe, haak weer in, herstart mijn kite en vaar uiteindelijk weer terug naar de kant. “Nooit meer” denk ik.
De volgende dat probeer ik het toch weer. Met ongeveer hetzelfde resultaat, helaas. Maar het directe gevoel, het feit dat ik de kicker kan pakken, de power die ik voel bij het inzetten van tricks weerhoud mij ervan om mijn straps terug op mijn board te zetten. En het feit dat ik mijn straps niet mee heb genoemen naar Hood River. Dat natuurlijk ook.
‘De aanhouder wind’
Inmiddels ben ik weer in Nederland en zijn we een half jaar en een flink aantal kitesessies verder. De Liquid Force Wing boots zitten nog steeds op mijn Slingshot refraction board.
Ik ben nu op het punt dat ik de kiters die varen met boots denk te snappen. Of je nu bezig bent met je eerste échte hoge sprong of je eerste blind judge… Het is relaxed als je niet je energie ‘verspilt’ met het bodydraggen naar je board toe na elke crash of onhandigheid waarbij je board uit ging.
Het is niet moeilijk om te wennen aan de directe feel en de meer gepowerede vaarstijl (incl. betere/ hardere pop).
En, het is niet moeilijk in te denken wat er kan gebeuren wanneer één voet uit een strap gaat bij een trick en je board inclusief je voet/ enkel gedraaid in het water terecht komen….
Aan de andere kant is het ook niet moeilijk om te bedenken wat er gebeurt wanneer ik een uitgehaakte trick crash met mijn boots en ik mijn bar niet los laat..
Mijn weg naar boots is nog niet uitgelopen.
Om terug te komen op de vragen “Vaart dat nou lekker? Dat is toch een gedoe? Wat zijn de voordelen?” Ja, het vaart heerlijk wanneer je zelfverzekerd op het water staat en je materialen goed kent. Ja, het is een enorm gedoe. Vooral in het begin als je nog moet wennen. En ja er zijn voordelen: Het directe gevoel met je board, de afzet voor tricks die snel harder en beter wordt, het kunnen rijden van obstakels en het (bijna?) nooit meer te hoeven bodydraggen naar je board toe.
Als ik mijzelf de vraag stel of de bovenstaande voordelen opwegen tegen de nadelen, dan durf ik geen antwoord te geven.
Mijn progressie staat door het varen met boots voor mijn gevoel, momenteel stil. Ik ben nog steeds bezig met het vertrouwd raken met deze ‘nieuwe vaarstijl’. Ik ben opnieuw bang voor crashes en ik moet opeens weer moed verzamelen om tricks in te zetten. Dat is voor mij echt een heel groot nadeel en daar baal ik van.
Maar goed, de aanhouder wint. Toch? Ik geef niet graag op.
Het leren kiten duurde bij mij ook een stuk langer dan bij de gemiddelde kitechick. Dus waarom zou ik mijzelf hiervoor niet de tijd gunnen?
p.s. Check hier het filmpje van de “Hood River Jam” om te zien op welke spot en tussen welke riders ik mij bevond. En om te zien hoe ongelooflijk nice deze tak van sport eruit ziet.
p.s. Zelf (leren) varen met boots? Dat kan natuurlijk ook op vakantie! Check hier onze geschikte bestemmingen!
