Deze blog over snowkiten schreef ik in de winter van 2013.
#3: Don’t get your hopes up
(en genieten doen we toch wel)
Vol goede moed rijden we naar de verste spot om te snowkiten, genaamd Dyranut. De zon breekt door en we stoppen voor wat mooie plaatjes.
Op de spot is het zicht helaas slecht. We parkeren de auto op een bult sneeuw waar we ‘m zonder sneeuwkettingen niet meer weg krijgen. De wind neemt af.
De derde dag… En drie is mijn lucky number. Dat kan alleen nog maar beter worden. Toch?
Ik besluit het splitboard van splitboardshop.nl, de Lupix Twin, te gaan proberen. Een mooi all-mountain board met vette graphix. Een splitboard lijkt me ideaal voor de snowkite trip. Op tochtje door het gebied heen voel ik me safe: Als de wind wegvalt kan ik met gemak terug hiken over de dikke laag poeder die het hele gebied als een witte deken bedekt. Wanneer er geen wind staat ga ik splitten de bergen in. Een tocht maken.
Ik split het board en plak de skins eronder. Nog nooit eerder heb ik op ski’s gestaan. Onwennig loop ik de dichtstbijzijnde heuvel op en weer af. Ik doe een gopro op en loop weer terug de heuvel op om mijn board dit keer bovenaan weer te monteren als snowboard. Een gedoetje, zo blijkt. Zeker de eerste keer.
Beneden mij zie ik dat de kites worden gepakt. Wind?! Ik board naar beneden en zie hoe de anderen soms net wel en soms net niet kunnen snowkiten.
De paar knopen wind blijken niet genoeg. Ik probeer het nog even met de dertien meter kite. Ik loop de kite. Mijn hemel wat gaat dat traaaag! Na een paar keer heen en weer valt de kite toch weer uit de lucht. “Het waait niet, maar het zuigt” is de conclusie van Ferry.
Maar in het hotel staat de sauna aan en staat er op het ‘wij koken thuis menu’ Risotto. Mij hoor je echt niet klagen.
#4 Op de pistes in Noorwegen
Één knoop. Dat is dus echt niets. Geen wind. Daarom vandaag op het programma: De pistes van Geilo.
Op ongeveer vijfentwintig minuten rijden vanaf Haugastol ligt het stadje Geilo. Behalve een klein scala aan pistes en wat liften doet het niet ‘Oostenrijks’ aan. Geen bier voor één uur ‘s middags, geen drukte en de pistes zijn superclean -ook in de namiddag!
We pakken de stoeltjeslift die ons enkele honderden meters de berg op brengt. Rood 26? Yep!
Simone heeft vorig jaar voor het eerst op een snowboard gestaan. Één dag. In die ene dag heeft ze blijkbaar de nodige survival skills opgedaan. Ze lijkt zonder moeite de eerste (rode) piste af te komen. In beginners stand weliswaar; als een blaadje.
Enkele pistes en sleepliften later staan we op de andere kant van de berg. In de stralende zon. Ik was bijna vergeten hoe tof snowboarden is! En wat een fijne pistes! Als ik dan ook nog een funpark zie kan ik mijn geluk niet op. Mijn vriend blijkt de eindbaas want hij pakt het half-pipe gedeelte naar beneden in één keer. Vlekkeloos. Ik ben nog een boarder in een lager level, dus waag me aan een stroeve lage box. Sweet! Ook de schans gaat redelijk. Ik land helaas net wat teveel op mijn heelside en verlies mijn grip en ga alsnog onderuit.
We pakken de lift naar het funpark nog een paar keer. Stoked!
De berg tegenover het park ligt even na de middag in de volle zon. Een veel te lange sleepjeslift brengt ons naar de top. Het uitzicht is werkelijk waar fenomenaal. Evenals de race naar beneden.
Ik ga zeker nog een keer snowboarden in de slopes of Geilo. Maar morgen staat er wind. Toch?!
#5 Met de zon op mijn neus
Zeven uur is best vroeg. Maar om zeven uur is alles allemaal nog net even meer puur, rein stil en mooi. We filmen de zonsopkomst en gaan naar het ontbijt. Warm brood en een smotsig ei. We zijn ready to go!
De wind zou vroeg in de morgen oké zijn. Een knoop of zes… Wie het kleine niet eert…
We rijden van spot naar spot maar vinden niet wat we zoeken.
Wanneer we even na de middag terug rijden zien we kites in de lucht hangen. Ik gooi de dertien meter kite omhoog en kite het veld een paar keer op en neer. Ik moet daarbij oppassen voor de hoogspanningskabels en mijn gebied lijkt beperkt. Na een paar minuten keldert de wind tot een minimum. Het is leuk om te ervaren hoe de foil kite met echt belachelijk weinig wind je toch nog kan laten genieten.
Met de zon op mijn neus kite ik nog even door. Totdat de kite uit de lucht valt. We ruimen de spullen op en vertrekken richting het hotel. Relaxen en chillen staan op het programma. Oh ja, en zesvoudig wereld kampioen snowkiten interviewen.
Bjorn is een jongen wiens talent dus sowieso niet in het geven van interviews blijkt te liggen. Gelukkig doet hij het volgens onze cameraman wel leuk op beeld. Daarnaast is mijn vriendinnetje Simone ook onder de indruk van zijn Noorse charmes. ‘What was the question I wanted to ask again? Eva?’
Bjorn geeft ons behalve een leuke na-middagactiviteit ook nog hoop. Morgen in de namiddag gaan we dan echt snowkiten.
#6 Samen bergbeklimmen
We slapen uit: Half negen gaat de wekker. De wind trekt volgens de snowkite guru’s hier in het hotel, pas aan rond het middaguur. Helemaal zeker weten doen we dat nooit.
We haasten ons stiekem toch een beetje.
De wind komt uit het oosten. Dat betekent dat een van de verste spots genaamd Dyranut het beste zou moeten zijn. We hebben onze fingers crossed en slaan nog een kruisje.
Het heeft geholpen: Ik sta even na twaalf uur met mijn acht meter Slingshot RPM kite in de lucht. Ook laat de zon zich zien! Ideale snowkite omstandigheden! We hebben voor het filmverslag nog wat actieshots nodig dus cameraman Ivar pakt zijn ‘Guirilla Cam’tevoorschijn. Ik probeer een 360’ te springen wat nog niet zo gemakkelijk blijkt in de sneeuw. Simone schiet voor de camera langs en draait haar eerste bochten!
Genoeg gespeeld. De wijde wereld in. We maken aardig wat snowkite-meters en staan na flink wat sturen en loopen bovenop een berg over het gebied uit te kijken. Ik blijf me verbazen over de schoonheid van het gebied. Samen cruisen we nog een stuk. We moedigen elkaar aan met kregen als ‘Whoohooooooo’ en komen na een paar uur dood op terug. Life is good!
